دل که هوای پرواز می‌کند،

                                 دل که بی‌تاب ماندن می‌شود،

 چشم‌ها که بهانه باریدن می‌گیرند،

 زبان که زمزمه نیایش می‌جوید،

 دست‌ها که تشنه قنوت دعا می‌شوند،

                                                                                                    نسیم رحمت ربانی وزیدن می‌گیرد. 

 دل اوج می‌گیرد. . .                                                                                                    ابرهای فاصله کنار می‌روند.

روح آسمانی انسان سبز می‌شود و «رمضان» طلوع می‌کند.

 «رمضان» نردبان ترقی و معراج انسانی به عالم والا و بالا،  و به سان اسب تیزرو و تندپایی است که با استعانت از آن می توان راه عشق و تعالی را پیمود و آن را برای صعود زیربنا قرار داد و از خوان نعمت های الهی جلوس و از مائده های ربانی و سمواتی آن بهره برد...

به فرموده امام سجاد (ع) در دعای فرا رسیدن ماه رمضان که:

1. خدایا! بر محمد و آل او رحمت فرست و شناخت و فضیلت این ماه و بزرگداشت حرمتش و خودداری از محرماتش را به ما الهام نما و ما را به روزه داشتنش با حفظ اعضاء از نافرمانی ات و به کار گرفتن آنها در این ماه به گونه ای که خشنودت سازد مدد فرما تا با گوش هامان به سخن لغوی گوش ندهیم و با چشمان مان به تماشای لهوی ننشینیم و دست های مان را به حرامی نگشاییم و به سوی کاری که ممنوع است گام برنداریم و زبان مان مگر به حدیث ذکر تو، گویا نشود و شکم هایمان غیر آنچه حلال فرموده ای فرا نگیرد.
2. (دعای چهل و پنجم صحیفه سجادیه) 

و از آنانی نباشیم که به مصداق «چه بسا روزه دارانی که از روزه خود جز تحمل گرسنگی نصیبی ندارند» (حکمت 145 نهج البلاغه)

 

... اینک ماییم و موسم تجلی حقیقت و فصل رحمت، مبادا که آفتاب عید هویدا گردد و دست مان از سفره بی انتهای الهی خالی. و از ریزش ابر فضل و بخشش خداوند بر کویر خشکیده دل های ما بی نصیب...

منبع:سایت تبیان

نوشته شده در یکشنبه 90/5/9ساعت 5:6 عصر توسط ضحی نظرات ( ) |